مریم رجوی: قهرمانان قتل‌عام‌شده الهام بخش قیام‌آفرینان در شهرهای شورشی
سی امین سالگرد قتل عام سی هزار زندانی سیاسی در کنفرانس سراسری جوامع ایرانی
روز شنبه ۳شهریور۱۳۶۷(۲۵اوت۲۰۱۸)،کنفرانس سراسری جوامع ایرانی، به مناسبت سی‌امین سالگرد شهادت سی هزار زندانی سیاسی در پی حکم قتل عام و نسل‌کشی خمینی در سال ۶۷، در ۲۰شهر در کشورهای فرانسه، آلمان، انگلستان، هلند، سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، سوییس، ایتالیا، بلژیک، اتریش، رومانی و کانادا که از طریق ویدئو کنفرانس مرتبط بودند، برگزار شد. در این کنفرانس، شماری از شخصیتهای سیاسی و نیز اعضا و نمایندگان جوامع ایرانی در اروپا و کانادا شرکت داشتند و سخنرانی کردند. هم چنین شماری از شاهدان قتل‌عام و زندانیان سیاسی سابق به ادای شهادت پرداختند. در ابتدای این کنفرانس، مریم رجوی در بزرگداشت قهرمانان سر به‌دار ۶۷، و نقش الهام‌بخش آنان در پایداری در مقاومت سازمانیافته و رهایی‌بخش و در قیام‌های سراسری ایران سخن گفت. مشروح این سخنرانی را در این جا می‌خوانید:
شخصیتهای محترم، حضار گرامی،
خانواده‌های شهیدان، خواهران و برادرانی که سال‌ها در شکنجه‌گاه‌های شاه و شیخ در اسارت بوده‌اید، دوستان مقاومت ایران که امروز درفرانسه، آلمان، انگلستان، هلند، سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، سوییس، ایتالیا، بلژیک، اتریش، رومانی و کانادا، گردآمده‌اید، به‌همه شما سلام می‌کنم.
سی سال از قتل‌عام سی هزار زندانی سیاسی گذشت. اما نه آخوندها توانستند این حماسه بزرگ و سرخ‌فام را پنهان کنند، نه مماشات‌گران بین‌المللی قادر شدند این واقعه را به‌سود رژیم از اهمیت بیندازند.
قهرمانان قتل‌عام‌شده، امروز جسم‌شان در میان ما نیست، مزارشان ناپیداست، فهرست نام‌هایشان پنهان است، سخن گفتن از قصه خونین‌شان ممنوع است و پرس و جو از سرنوشت‌شان جرم است. اما سرود سرخ‌شان هم‌چنان در ضمیرها و قلب‌ها جاری است.
اجازه بدهید در سی‌امین سالگرد این حماسه فراموش‌نشدنی به‌یاد سی هزار گل سرخ انقلاب ایران، یک دقیقه کف بزنیم.
در آن چند ماهه خونین سال 67، مطابق فهرستی که در کتابی به‌نام جنایت علیه بشریت از سوی سازمان مجاهدین خلق ایران منتشر شده، اعدام خواهران و برادران ما در 110 شهر ایران صورت گرفته است. حالا همان شهرهای بی‌نام و نشان میعادگاه قیام‌ها هستند و همان شهرهای سرکوب شده، شهرهای شورشی شده‌اند.
به‌گوهر دشت کرج نگاه کنید. سی سال پیش همین جا بود که زندانیان سیاسی مقاوم را در صف‌های طولانی به‌سوی سالن‌های حلق‌آویز می‌بردند. اما سه هفته پیش، گوهردشت کرج، میدان رزم و قیام جوانان دلیر و کانون‌های شورشی بود.
در شاپور جدید اصفهان، در شاهین‌شهر، در ایذه و دزفول و اهواز، در ملایر و بانه و ارومیه، و در زاهدان و بندرعباس و کازرون و اراک، مردم به‌یاد می‌آورند که چه قهرمانانی در این جا یا آن‌جا بر سر دار رفتند. به‌یاد می‌آورند که چرا جان خود را فدا کردند، آرمان‌شان چه بود و چرا بر سر موضع خود تا آخر ایستادند؟
شهر آران کاشان، فرزند خود دکتر منصور پایدار را به‌یاد می‌آورد که از هر فرصتی برای درمان رایگان مردم فقیر و محروم استفاده می‌کرد، و وقتی که می‌خواست به ارتش آزادی بپیوندد، اسیر شد و در سال 67 به‌شهادت رسید.
شاهرود به‌یاد «محمود حسنی» است که در زندان می‌سرود: «وقتی که شب‌هنگام، شهاب روشنی را در آسمان دیدی، از یاد مبر شعله‌های سرکشی را که در شب‌های سرد اوین خاموش گشتند».
شیراز، فاطمه زارعی کاندیدای مجاهدین در نخستین انتخابات مجلس را در یاد خود دارد.
ماهیدشت کرمانشاه به‌یاد داریوش رضایی است که از شکنجه‌گاه دیزل‌آباد فرار کرد، اما دوباره دستگیر شد و همراه با مجاهد خلق بهزاد پور نوروز از فرزندان ایلام، در سال۶۷ به‌شهادت رسید.
اصفهان فریبا عمومی را به‌یاد دارد.
شهر آستارا محمدرضا سرادار رشتی و رضوان‌شهر، حوریه رمضانی‌نژاد را به‌خاطر می‌آورد.
شهر محلات از پرویز سلیمی، شهر قم از عفت اسدی، ساوه از آذر کوثری، بروجرد از جمشید اسدی و لاهیجان از محمد سمیع‌زاده، خاطره‌ها در دل دارد.
شهرخوی اشرف معزی و نقده بهمن شاکری را به‌یاد می‌آورد که در میان هموطنان کرد و هموطنان ترک محبوب بود. و مسجد سلیمان، علی صالحی و ایذه ناهید کیکاووس‌نژاد را هرگز از یاد نمی‌برد.
همین نام‌ها و یادهاست که در وجدان تاریخی جامعه ما و در دل شهرها و روستاهای ما، روح ناآرام قیام و مقاومت را به ودیعه گذشته است و مایه و انگیزش آزادی حتمی میهنمان ایران است.
من بارها از زندانیان از بند رسته شنیده‌ام که این مجاهدین دلیر که چطور در شرایط سخت و طاقت‌فرسا در همان لحظه‌هایی که آرمان هرکس و انتخاب‌های او به‌آزمون کشیده می‌شد، درست در همان شرایط مسعود را انتخاب می‌کردند، در برابر شکنجه‌گران و جلادان، به مسعود درود می‌فرستادند و با نام او بر تیرک اعدام بوسه می‌زدند.
آنها در تکرار این سرخ‌ترین نام زمانه ما، بی‌شک پیامی داشته و دارند. پیام‌شان این است که ای نسل‌هایی که پس از ما می‌آیید، ای جوانانی که داستان تمام‌نشده ما را می‌شنوید، راه و آرمان مسعود را در پیش بگیرید!
راه نبرد برای جامعه‌یی عاری از ستم و بهره‌کشی، عاری از اختناق و استبداد و عاری از جهل و فریب. و راه و آرمانی که با کلمه مقدس آزادی معنی می‌شود.
دوستان عزیز،
خمینی درحکمی که سند انکار‌ناپذیر نسل‌کشی است، فرمان قتل عام را داد و با دست‌خط خودش نوشت: «كساني كه در زندان‌هاي سراسر كشور بر سر موضع نفاق خود پافشاري كـرده و مي‌كنند محارب و محكوم به‌اعدام مي‌باشند».
راستی آنها بر سر کدام موضع ایستادند که خمینی دژخیم، حکم آن را اعدام تعیین کرد؟ جرم آنها چه بود؟
جرم‌شان ایستادگی برای آزادی مردم ایران بود. ایستادگی در برابر کشتن همه آزادی‌ها، ایستادگی در برابر تحمیل گرسنگی به مردم و ایستادگی در برابر ویرانی ایران.
زندانیان را فقط به‌خاطر عقیده و آرمان‌شان اعدام کردند. این یک فاجعه باورنکردنی است، اما رژیم ضدبشری ولایت فقیه همین است. عقیده مخالف را حتی در شکنجه‌گاه‌های تحت کنترل خودش با کشتار جمعی پاسخ می‌دهد. رژیم ولایت فقیه همین است. هر تظاهرات یا اعتراض حق‌طلبانه را با دستگیری و شکنجه معترضان سرکوب می‌کند.
راستی مگر قیام‌کنندگان دی‌ماه 96 چه کردند و چه می‌خواستند که پیکرهای خودکشی‌شده شماری از آنها را به‌خانواده‌هایشان تحویل دادند؟
بله، رژیم ولایت فقیه همین است که هم جنایت می‌کند و هم خودٍ شکنجه‌شده و قتل‌عام شده را مقصر و مجرم معرفی می‌کند.
حالا سوال این است که در برابر چنین هیولایی آیا باید تسلیم شد؟ یا که باید ایستاد و مقاومت کرد و پاسخ داد؟ و راستی كدام ديكتاتوري است كه مقاومت عادلانه و بر حق را به تروريسم متهم نكند و تلاش نكند آزاديخواهان و مخالفان خود را با اتهام خشونت‌طلبي از ميدان بدر كند و کدام دیکتاتور و جبار و غداری با سکوت و تسلیم قربانی، از جنایت دست برداشته است؟
پس وای بر آنها که همنوا با آخوندها، تقصیر شکنجه و اعدام مجاهدان و مبارزان را به گردن خودشان می‌اندازند
و وای بر‌کسانی که تقصير سركوب را به گردن مردم تحت ستم وتظاهركنندگان مي‌اندازند.
https://www.maryam-rajavi.com/item/maryam-rajavi-massacred-
سی امین سالگرد قتل عام سی هزار زندانی سیاسی در کنفرانس سراسری جوامع ایرانی
روز شنبه ۳شهریور۱۳۶۷(۲۵اوت۲۰۱۸)،کنفرانس سراسری جوامع ایرانی، به مناسبت سی‌امین سالگرد شهادت سی هزار زندانی سیاسی در پی حکم قتل عام و نسل‌کشی خمینی در سال ۶۷، در ۲۰شهر در کشورهای فرانسه، آلمان، انگلستان، هلند، سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، سوییس، ایتالیا، بلژیک، اتریش، رومانی و کانادا که از طریق ویدئو کنفرانس مرتبط بودند، برگزار شد. در این کنفرانس، شماری از شخصیتهای سیاسی و نیز اعضا و نمایندگان جوامع ایرانی در اروپا و کانادا شرکت داشتند و سخنرانی کردند. هم چنین شماری از شاهدان قتل‌عام و زندانیان سیاسی سابق به ادای شهادت پرداختند. در ابتدای این کنفرانس، مریم رجوی در بزرگداشت قهرمانان سر به‌دار ۶۷، و نقش الهام‌بخش آنان در پایداری در مقاومت سازمانیافته و رهایی‌بخش و در قیام‌های سراسری ایران سخن گفت. مشروح این سخنرانی را در این جا می‌خوانید:
شخصیتهای محترم، حضار گرامی،
خانواده‌های شهیدان، خواهران و برادرانی که سال‌ها در شکنجه‌گاه‌های شاه و شیخ در اسارت بوده‌اید، دوستان مقاومت ایران که امروز درفرانسه، آلمان، انگلستان، هلند، سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، سوییس، ایتالیا، بلژیک، اتریش، رومانی و کانادا، گردآمده‌اید، به‌همه شما سلام می‌کنم.
سی سال از قتل‌عام سی هزار زندانی سیاسی گذشت. اما نه آخوندها توانستند این حماسه بزرگ و سرخ‌فام را پنهان کنند، نه مماشات‌گران بین‌المللی قادر شدند این واقعه را به‌سود رژیم از اهمیت بیندازند.
قهرمانان قتل‌عام‌شده، امروز جسم‌شان در میان ما نیست، مزارشان ناپیداست، فهرست نام‌هایشان پنهان است، سخن گفتن از قصه خونین‌شان ممنوع است و پرس و جو از سرنوشت‌شان جرم است. اما سرود سرخ‌شان هم‌چنان در ضمیرها و قلب‌ها جاری است.
اجازه بدهید در سی‌امین سالگرد این حماسه فراموش‌نشدنی به‌یاد سی هزار گل سرخ انقلاب ایران، یک دقیقه کف بزنیم.
در آن چند ماهه خونین سال 67، مطابق فهرستی که در کتابی به‌نام جنایت علیه بشریت از سوی سازمان مجاهدین خلق ایران منتشر شده، اعدام خواهران و برادران ما در 110 شهر ایران صورت گرفته است. حالا همان شهرهای بی‌نام و نشان میعادگاه قیام‌ها هستند و همان شهرهای سرکوب شده، شهرهای شورشی شده‌اند.
به‌گوهر دشت کرج نگاه کنید. سی سال پیش همین جا بود که زندانیان سیاسی مقاوم را در صف‌های طولانی به‌سوی سالن‌های حلق‌آویز می‌بردند. اما سه هفته پیش، گوهردشت کرج، میدان رزم و قیام جوانان دلیر و کانون‌های شورشی بود.
در شاپور جدید اصفهان، در شاهین‌شهر، در ایذه و دزفول و اهواز، در ملایر و بانه و ارومیه، و در زاهدان و بندرعباس و کازرون و اراک، مردم به‌یاد می‌آورند که چه قهرمانانی در این جا یا آن‌جا بر سر دار رفتند. به‌یاد می‌آورند که چرا جان خود را فدا کردند، آرمان‌شان چه بود و چرا بر سر موضع خود تا آخر ایستادند؟
شهر آران کاشان، فرزند خود دکتر منصور پایدار را به‌یاد می‌آورد که از هر فرصتی برای درمان رایگان مردم فقیر و محروم استفاده می‌کرد، و وقتی که می‌خواست به ارتش آزادی بپیوندد، اسیر شد و در سال 67 به‌شهادت رسید.
شاهرود به‌یاد «محمود حسنی» است که در زندان می‌سرود: «وقتی که شب‌هنگام، شهاب روشنی را در آسمان دیدی، از یاد مبر شعله‌های سرکشی را که در شب‌های سرد اوین خاموش گشتند».
شیراز، فاطمه زارعی کاندیدای مجاهدین در نخستین انتخابات مجلس را در یاد خود دارد.
ماهیدشت کرمانشاه به‌یاد داریوش رضایی است که از شکنجه‌گاه دیزل‌آباد فرار کرد، اما دوباره دستگیر شد و همراه با مجاهد خلق بهزاد پور نوروز از فرزندان ایلام، در سال۶۷ به‌شهادت رسید.
اصفهان فریبا عمومی را به‌یاد دارد.
شهر آستارا محمدرضا سرادار رشتی و رضوان‌شهر، حوریه رمضانی‌نژاد را به‌خاطر می‌آورد.
شهر محلات از پرویز سلیمی، شهر قم از عفت اسدی، ساوه از آذر کوثری، بروجرد از جمشید اسدی و لاهیجان از محمد سمیع‌زاده، خاطره‌ها در دل دارد.
شهرخوی اشرف معزی و نقده بهمن شاکری را به‌یاد می‌آورد که در میان هموطنان کرد و هموطنان ترک محبوب بود. و مسجد سلیمان، علی صالحی و ایذه ناهید کیکاووس‌نژاد را هرگز از یاد نمی‌برد.
همین نام‌ها و یادهاست که در وجدان تاریخی جامعه ما و در دل شهرها و روستاهای ما، روح ناآرام قیام و مقاومت را به ودیعه گذشته است و مایه و انگیزش آزادی حتمی میهنمان ایران است.
من بارها از زندانیان از بند رسته شنیده‌ام که این مجاهدین دلیر که چطور در شرایط سخت و طاقت‌فرسا در همان لحظه‌هایی که آرمان هرکس و انتخاب‌های او به‌آزمون کشیده می‌شد، درست در همان شرایط مسعود را انتخاب می‌کردند، در برابر شکنجه‌گران و جلادان، به مسعود درود می‌فرستادند و با نام او بر تیرک اعدام بوسه می‌زدند.
آنها در تکرار این سرخ‌ترین نام زمانه ما، بی‌شک پیامی داشته و دارند. پیام‌شان این است که ای نسل‌هایی که پس از ما می‌آیید، ای جوانانی که داستان تمام‌نشده ما را می‌شنوید، راه و آرمان مسعود را در پیش بگیرید!
راه نبرد برای جامعه‌یی عاری از ستم و بهره‌کشی، عاری از اختناق و استبداد و عاری از جهل و فریب. و راه و آرمانی که با کلمه مقدس آزادی معنی می‌شود.
دوستان عزیز،
خمینی درحکمی که سند انکار‌ناپذیر نسل‌کشی است، فرمان قتل عام را داد و با دست‌خط خودش نوشت: «كساني كه در زندان‌هاي سراسر كشور بر سر موضع نفاق خود پافشاري كـرده و مي‌كنند محارب و محكوم به‌اعدام مي‌باشند».
راستی آنها بر سر کدام موضع ایستادند که خمینی دژخیم، حکم آن را اعدام تعیین کرد؟ جرم آنها چه بود؟
جرم‌شان ایستادگی برای آزادی مردم ایران بود. ایستادگی در برابر کشتن همه آزادی‌ها، ایستادگی در برابر تحمیل گرسنگی به مردم و ایستادگی در برابر ویرانی ایران.
زندانیان را فقط به‌خاطر عقیده و آرمان‌شان اعدام کردند. این یک فاجعه باورنکردنی است، اما رژیم ضدبشری ولایت فقیه همین است. عقیده مخالف را حتی در شکنجه‌گاه‌های تحت کنترل خودش با کشتار جمعی پاسخ می‌دهد. رژیم ولایت فقیه همین است. هر تظاهرات یا اعتراض حق‌طلبانه را با دستگیری و شکنجه معترضان سرکوب می‌کند.
راستی مگر قیام‌کنندگان دی‌ماه 96 چه کردند و چه می‌خواستند که پیکرهای خودکشی‌شده شماری از آنها را به‌خانواده‌هایشان تحویل دادند؟
بله، رژیم ولایت فقیه همین است که هم جنایت می‌کند و هم خودٍ شکنجه‌شده و قتل‌عام شده را مقصر و مجرم معرفی می‌کند.
حالا سوال این است که در برابر چنین هیولایی آیا باید تسلیم شد؟ یا که باید ایستاد و مقاومت کرد و پاسخ داد؟ و راستی كدام ديكتاتوري است كه مقاومت عادلانه و بر حق را به تروريسم متهم نكند و تلاش نكند آزاديخواهان و مخالفان خود را با اتهام خشونت‌طلبي از ميدان بدر كند و کدام دیکتاتور و جبار و غداری با سکوت و تسلیم قربانی، از جنایت دست برداشته است؟
پس وای بر آنها که همنوا با آخوندها، تقصیر شکنجه و اعدام مجاهدان و مبارزان را به گردن خودشان می‌اندازند
و وای بر‌کسانی که تقصير سركوب را به گردن مردم تحت ستم وتظاهركنندگان مي‌اندازند.
https://www.maryam-rajavi.com/item/maryam-rajavi-massacred-
Maryam Rajavi: Massacred heroes inspire protesters in revolting cities
Iranian communities’ global conference upholds 30th anniversary of the massacre of 30,000 political prisoners
A global video conference was held by Iranian communities on Saturday, August 25, 2018, to commemorate the 30th anniversary of the massacre of 30,000 political prisoners in Iran upon Khomeini’s decree for the genocide in 1988. The conference connected 20 cities in France, Germany, Britain, the Netherlands, Sweden, Norway, Denmark, Finland, Switzerland, Italy, Austria, Romania and Canada. A number of political dignitaries attended and addressed the conference where members and representatives of Iranian communities in Europe and Canada participated and delivered speeches. A number of eyewitnesses to the massacre and former political prisoners also testified at this event.
The conference started with remarks by Maryam Rajavi, honoring the heroes of 1988 and elaborating on their impact as an inspiration to the steadfastness of the organized Iranian Resistance for freedom and nationwide uprisings in Iran. Following is the full text of her remarks:
Distinguished personalities, dear guests,
Families of martyrs,
Sisters and brothers who have spent long years under torture in the dungeons of the Shah and the clerical regime,
Friends of the Iranian Resistance who have joined us today in France, Germany, Britain, the Netherlands, Sweden, Norway, Denmark, Finland, Switzerland, Italy, Belgium, Austria, Romania, and Canada,
I salute you all.
Thirty years have passed since the massacre of 30,000 political prisoners in Iran, but the mullahs could not conceal their blood-drenched epical resistance. Neither could their international appeasers undermine this incident in favor of the Iranian regime.
Today, those massacred heroes are not physically among us. The locations of their graves are not known and the list of their names is a secret. Speaking of their stories is forbidden and inquiring about their fate is a crime. Their song, however, continues to resonate in our hearts and minds.
On the 30th anniversary of this unforgettable epic, let us rise and honor the memory of the 30,000 red roses of the Iranian Resistance by a minute-long applaud.
According to the information compiled and published by the People’s Mojahedin Organization of Iran in a book entitled, Crime Against Humanity, our sisters and brothers were executed in 110 Iranian cities in a matter of a few months in 1988.
Now, those fameless towns have turned into hubs of uprisings, and those subdued cities have turned into hotbeds of revolt.
Let us look at Gohardasht of Karaj as an example. Thirty years ago, the resistant political prisoners in this city were lined up in long queues and led to corridors where they were hanged from the gallows. Three weeks ago, however, Gohardasht of Karaj turned into a battle field where courageous youth and resistance units waged an uprising.
In Shapour-e Jadid of Isfahan, in Shahinshahr, in Izeh, Dezful and Ahvaz, in Malayer, Baneh and Orumiyeh, in Zahedan and Bandar Abbas, and in Kazerun and Arak, people still remember the heroes who were hanged here and there from the gallows.
They remember their cause and why they sacrificed their lives, and why they persevered in defending their principles to the end.
The town of Aran in Kashan well remembers her child, Dr. Mansour Paydar, who used every opportunity to treat the poor and the destitute free of charge. He was arrested on his way to join the National Liberation Army and was executed in 1988.
Shahroud remembers Mahmoud Hassani who wrote a poem in prison: “At nights, when you see a glowing comet in the sky, remember the blazing flames who were extinguished in the cold nights of Evin.”
Shiraz remembers Fatemeh Zare’ii, the PMOI’s candidate for the first parliamentary elections in Iran. Mahidasht of Kermanshah remembers Daryoush Reza’ii who escaped the torture chambers of Dizelabad Prison, but was rearrested and executed in 1988 along with another PMOI prisoner from Ilam, Behzad Pour Nowrouz.
Isfahan remembers Fariba Omoumi. Astara remembers Mohammad Reza Saradar Rashti, and Rezvanshahr remembers Houriyeh Ramezani Nejad.
Mahallat bears lots of memories from Parviz Salimi; Qom remembers Effat Assadi; Saveh remembers Azar Kowsari; Boroujerd remembers Jamshid Assadi, and Lahijan bears memories of Mohammad Sami’zadeh. Khoy remembers Ashraf Mo’ezzi, and Naghadeh remembers Bahman Shakeri who was popular among both Kurdish and Turkish compatriots.
And Masjid Soleiman is never going to forget Ali Salehi, as Izeh remembers Nahid Kaykavous Nejad forever.
These names and memories have become eternal in the historic conscience of our society, lending a restless spirit of resistance and revolt to our cities and villages, inspiring the ultimate freedom of our homeland, Iran.
Former political prisoners have frequently told me that the brave PMOI prisoners chose Massoud Rajavi, the leader of the Iranian Resistance, in the most difficult and intolerable conditions when their choices and loyalty to their cause were being put to test. Those brave souls looked into the eyes of their torturers and interrogators and hailed Massoud Rajavi, or kissed the gallows in his name.
Without doubt, they had a message by repeating this most forbidden name of our time. Their message to the generations succeeding them was: O’ you, the young men and women, who hear our unfinished stories, you should undertake the path and the cause of Massoud Rajavi! The path of struggle for a society devoid of oppression and exploitation, devoid of suppression and tyranny, and devoid of ignorance and deception. This path and this cause are translated into the sacred word of freedom.
Dear friends,
In a verdict which constitutes the most irrefutable document on this genocide, Khomeini issued the order for the massacre and wrote in his own handwriting, “Those who continue to persist on their positions of hypocrisy in prisons across the country are considered as Mohareb (the enemy of God), punishable by death.”
The question is, what was the position they persisted on and why did Khomeini ruthlessly sentence them to death? What was their crime?
Their crime was standing up for freedom of the people of Iran, standing up against suppression of all freedoms, standing up against starvation of people, and standing up against destruction of Iran.
They executed the prisoners for their beliefs. This is an incredible catastrophe but this is what the inhuman clerical regime is all about. Their reaction to dissent, even inside prisons under their own control, is mass executions.
This is what the mullahs’ theocracy is all about. Any protest and any legitimate demonstration is repressed by detention and torture of participants.
In the uprisings last December and January, what was the protesters’ demand and what did they do wrong to be tortured to death? The bodies of a number of them were handed over to their families, telling them that they had committed suicide while in detention.
This is what the velayat-e faqih regime is about. It commits the crime and yet blames the victims of torture and massacre as culprits and criminals.
In the face of such a monster, is it right to give in, or to stand up, resist and fight back?
Where can you find a dictator that does not accuse the people’s just and legitimate resistance of terrorism, or who does not try to get rid of freedom lovers and opponents by accusing them of violence? Indeed, which dictator, tyrant or despot has given up on his crimes by silence and surrender of his victims?
Those who dress down freedom fighters and dissidents for getting tortured or executed, and blame protesters and the oppressed people for getting suppressed, they echo the hypocrite mullahs.
https://www.maryam-rajavi.com/en/item/maryam-rajavi-massacred-heroes-inspire-revolting-citieshttps://www.youtube.com/watch?v=ISQei3oOMl8 پخش زنده - گردهمایی به مناسبت سی‌امین سالگرد #قتل_عام۶۷ سی هزار زندانی سیاسی در ایران
🔴 کنفرانس سراسری جوامع ایرانی در سی‌امين سالگرد قتل عام 30هزار زندانی سياسی در ايران «ريشه های قيام سرتاسری و چشم اندازها»
🔻برگزاری گردهمایی جوامع ايرانيان در۲۰شهر اروپا وآمریکای شمالی با حضور و سخنرانی رئيس جمهور برگزیده مقاومت به مناسبت سي‌امين سالگرد قتل عام 30 هزار زنداني سياسي
🔻شخصيت‌هاي سياسي و مذهبي از كشورهاي مختلف جهان از جمله پاتریک کندی از آمریکا و فرانسوا لوگاره شهردار منطقه یک پاریس، در این گردهمایی شرکت و سخنرانی می کنند.
🔻در این گردهمایی سراسری شخصیتهای بین المللی و شاهدان جنایات رژیم آخوندی در سخنرانیهای خود ضمن دادخواهی و گرامیداشت شهیدان سرفراز قتل عام ۶۷، به محاكمة عاملان و آمران جنایت علیه بشریت فراخوان دادند
🔻سخنرانان این گردهمایی سراسری ضمن حمايت از قيام مردم ايران عليه ديكتاتوري آخوندي، تروريسم صادراتي رژيم در اروپا و آمريكا را محکوم کردند و خواهان بستن سفارتخانه ها و لانه های جاسوسی این رژیم شدند.
🔻 این گردهمایی به طور زنده در شبکه اجتماعی و رسانه های اینترنتی مقاومت ایران و جوامع ایرانی، همراه با ترجمه به زبانهای انگلیسی ، فرانسوی و عربی پخش می شود
🔻گزارش‌هاي مشروح اين گردهمايي متعاقباً از ارتباط مستقیم و سيماي آزادي پخش خواهد شد.
فیسبوک
توییتر
یوتوب
گوگل پلاس Ertebat M -
اینستاگرام https://www.instagram.com/ertebatm/
🔺مریم رجوی:
پاسخحذف🔸مطابق فهرستی که در کتابی با عنوان ”جنایت علیه بشریت” از سوی سازمان مجاهدین خلق #ایران منتشر شده، اعدام خواهران و برادران ما در سال ۶۷ در ۱۱۰ شهر ایران صورت گرفته است.
https://telegram.me/Ertebat_M
#مریم_رجوی: سخنرانی متن فارسی وانگلیسی وکلیپ در #گردهمایی جوامع #ایرانیان درسی‌امین سالگرد #قتل_عام۶۷ سی هزار #زندانی سیاسی
پاسخحذفhttp://ertebatmostaghim.blogspot.com/2018/08/blog-post_32.html
#IranProtests #No2Rouhani #MEK #Rajavi #Iran #FreeIran #مجاهدین #PMOI #المعارضه_الایرانية #ایران